Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą oraz palną. To przeważnie stosowane narzędzia walki, też we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Najczęściej wymaga bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega sejfy ognioodporne bądź sejfy meblowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, aniżeli istotną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu ochoczo wykorzystywano z broni siecznej, innymi słowy mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w sejfy ognioodporne. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym wynikiem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz