Do broni typowej kwalifikujemy białą oraz palną. To na ogół używane narzędzia walki, też we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, które nie żądają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć schematyczny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Z reguły wymaga bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafy ognioodporne bądź też sejfy domowe. Szermierka stanowi już właściwie dyscyplinę sportową, niż znaczną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z rozkoszą użytkowano z broni siecznej, innymi słowy mieczy i szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w sejf biurowy. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub ewentualnie paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz